De eenzame (school)tas

Het is een dag die eigenlijk vrijwel net als elke andere dag is.
De zon schijnt voor het huis met een beetje bewolking. Voor ik aan mijn dienst begin moet ik altijd eerst een stukje met de bus naar het prachtige hoofdstation van Groningen om vanuit daar met de trein naar Zwolle te gaan.

Ik loop naar de bushalte. Wel een beetje gehaast want ik was mijn personeelspasjes vergeten. Handig is het niet, maar dat gebeurd wel eens. Terwijl ik tegen de zon in loop zie ik rechts van mij de bus aankomen. Dat wordt doorlopen. Ik duw mijn oortjes in, druk op play en ik begin met rennen naar de bushalte. Ik zet meestal muziek op om door te lopen. Dat lijkt misschien wat onlogisch maar dat lukt mij omdat ik meestal muziek luister met een snelle beat. Dat dat meewerkt om de bus of trein te halen is altijd mooi meegenomen.

De buschauffeur zag me aankomen rennen en heeft even gewacht. Wat een service. Niet iedere chauffeur doet dit. Enigzins ook wel te begrijpen, omdat er elke 7,5 minuut een bus vertrekt naar het station. Deze chauffeur vond het verstandig om eventjes te wachten. Dat vind ik fijn. Bij het instappen van de bus groet ik de chauffeur zoals altijd. “Dankuwel dat u even gewacht heeft”, zeg ik tegen de chauffeur. De chauffeur wordt blij van het bedankje. “Graag gedaan Sander”, antwoord de chauffeur. Even afvragend hoe de chauffeur mijn naam wist zocht ik naar een plekje.

Een zitplaats vinden is de bus is nog wel eens een uitdaging. Veel mensen claimen graag 2 stoelen voor zichzelf. Nou ja, zichzelf, eigenlijk voor de bagage die mee is. Ik zie kinderen genieten van de harmonica in de bus. Ik loop ze voorbij en zeg tegen ze “Wel goed vasthouden hè” en knipoog naar de jongen. Ik zie dat er achteraan geen zitplaats is. Vooraan waren er nog wel een paar als tassen even op de grond zouden staan, maar ik besluit er niet heen te lopen. Deze zitplaatsen zijn beter voor mensen die slecht ter been zijn of iets anders hebben waardoor staan extra pijn doet. Ik ben het staan wel gewend dus die paar minuten lig ik niet over wakker.

We komen in de binnenstad. Reizigers stappen massaal uit en er komen achteraan veel stoelen vrij. Ik besluit om een zitplaats op te zoeken en kies voor de achterste vierzits aan de rechterzijde van de rijrichting. Deze vierzits kies ik niet zomaar. Ik zie hier een tas staan. Deze tas staat hier in z’n eentje zonder een eigenaar. Om er zeker van te zijn dat deze tas niet door iemand anders meegenomen wordt ga ik hier zitten. Als ik er zit dan kan ik nog zeggen dat het mijn tas is en daarmee voorkomen dat de tas gestolen wordt. Hiermee is het ergste voor de eigenaar van de tas voorkomen.

Na een paar minuten komen we aan op het station van Groningen. Ik pak mijn tas en de tas die er stond en nadat iedereen uitgestapt is loop ik even naar de chauffeur. Ik vertel de chauffeur over de tas die ik heb gevonden en wat ik er mee ga doen. Op het Hoofdstation zit een servicepunt van vervoerder Qbuzz. Hier ga ik de tas naartoe brengen. De chauffeur weet ervan, ik check uit en voor ik wegloop vraag ik aan de chauffeur: “U zei daarstraks graag gedaan Sander. Misschien een rare vraag maar hoe weet u hoe ik heet?” De chauffeur moet lachen. “Je bent de enige railcateraar die ik ken die in Groningen woont”, zegt de chauffeur. “Ik zag je pasje en toen wist ik dat jij het was” gaat ie verder. “Aha”, antwoord ik. Ik wens de chauffeur een prettige dag en loop naar het servicepunt toe met de tas. Bij het inleveren van de tas geef ik zoveel mogelijk details over wanneer ik hem zag, in de hoop dat de eigenaar de tas snel terug krijgt. Met een goed gevoel loop ik het servicepunt uit. Ik doe mijn oortjes in, zet mijn muziek aan en ga richting de trein om richting werk te gaan. “Mijn goede daad van vandaag heb ik weer gehad”, denk ik in mijzelf.