Zwart. Gitzwart.

Tijdens het wakker worden gaan je ogen langzaam open. Waar gisteren de zon te zien was, schijnend in het huis, is het vandaag donker. Geen lekker zonnetje maar harde regen met lokaal zelfs wat onweer. Een dag die best wel droevig begint. Rustig loop je naar beneden en ga je samen met je gezin ontbijten. De dag na hemelvaart is voor velen een extra vrije dag. Voor jou niet. Jij bent een van de helden die in deze moeilijke tijden ervoor zorgt dat Nederland draaiende blijft. Dat doe je niet alleen. Samen met duizenden collega’s doe je dat.

Tijdens het ontbijt denk je misschien na over hoe je dienst eruit ziet. Vertel je aan je gezin waar je vandaag allemaal naartoe gaat of deel je je frustraties en of angst omdat je bang bent dat je door de toenemende drukte je werk niet meer kan doen. Iets wat niet alleen voor jou maar ook voor veel anderen een gevoelde angst is die ook echt wel terecht is. Want het wordt ook echt drukker op straat, in de winkels en in bijvoorbeeld het openbaar vervoer. Het is wat, die drukte. Rustig drink je je kopje koffie op en maak je je klaar om naar werk te gaan.

Je doet wat rustig aan en ineens besef je dat je echt weg moet. Snel maak je je klaar, zeg je je gezin gedag en roep je “tot vanavond!” zoals iedere andere dag. Onderweg naar je werk bereid je je mentaal misschien wat voor op je dienst. Als je op je standplaats aankomt maak je een praatje met de collega’s die daar ook zijn, meld je je in dienst en ga je aan het werk. Treinen besturen is je baan. Dat doe je met liefde. Mensen vervoeren van A naar B nu het echt nodig is. Jij staat daar, samen met al die andere collega’s in de OV sector.

Het is tijd om te vertrekken. Nog even wachten tot iedereen is ingestapt wacht de conducteur met het sluiten van de deuren omdat er nog mensen aan komen rennen. Dat zie ik gebeuren tijdens mijn pauze terwijl ik een ijsje eet. Je laat de reizigers nog instappen en gaat weg. Deze mensen zijn blij dat ze nog mee kunnen en zijn jou en de conducteur eeuwig dankbaar dat ze niet een half uur hoeven te wachten. Dat is waar jij je werk voor doet. Om mensen blij te maken.

Deze mensen mogen straks met de bus, althans als ze verder moeten naar Groningen. Nu eerst met deze sprinter mee en dan met de bus naar Groningen. Jij zorgt ervoor dat je trein op tijd aankomt in Assen en deze mensen niet onnodig lang hoeven te wachten, althans dat was de bedoeling. Kort na vertrek uit Meppel rijd je over het stukje spoor waar een onbewaakte overweg ligt. Een overweg die niet alleen jij, maar vrijwel alle collega machinisten, conducteurs, de medewerkers van ProRail en zelfs de overheid gevaarlijk vinden. ProRail is druk in gesprek om deze overweg te sluiten.

Bij het naderen van de overweg schrik je je kapot. Een landbouwvoertuig met aanhanger rijdt de overweg op. Jij komt dichterbij en hoopt dat het niet tot een ongeluk gaat uitdraaien. Dat gevoel is beangstigend. Zodra je ziet dat een aanrijding onvermijdelijk gaat zijn doe je waarschijnlijk alles wat je kan om zo hard mogelijk te remmen en daarmee te voorkomen dat de schade enorm gaat zijn. Helaas is dat niet gelukt. Jouw trein komt in botsing met dit landbouwvoertuig. Waarschijnlijk heb je geprobeerd om weg te komen uit te cabine, maar dat is helaas niet gelukt. Terwijl jouw trein onvermijdelijk het landbouwvoertuig raakt en honderden meters meesleept, kom jij vast te zitten. De schade is enorm aan de trein. Maar hoe is het met jou?

De conducteur van deze trein zal je gelijk opgeroepen hebben. Kijken of alles oké is met je en het protocol voor bij een aanrijding starten. Reizigers willen uit de trein en ervaren de heftige situatie. Maar dan komt het nieuws naar buiten over de trein. Hoe beschadigd die is, dat jij vastzit in de cabine, gekneld en jouw leven in gevaar is. Met man en macht proberen de hulpdiensten jou te bevrijden en te redden van de beknelling, maar het is te laat. Jij heb dit ongeluk niet overleefd. Jij heb alles gedaan wat je kon om dit ongeluk te voorkomen, jij vervoerde met plezier in je 59^e levensjaar reizigers van A naar B maar overleefde dit zelf niet. Waar je eerder vandaag tegen je gezin “Tot vanavond!” zei, zullen zij je nooit meer zien. Het is onvoorstelbaar.

Vandaag is een moeilijke dag geworden. Een dag waarop we een collega binnen onze grote spoorfamilie door een tragisch ongeval zijn verloren. Misschien niet één van mijn directe collega’s omdat ik zelf niet als machinist of conducteur werk, maar we werken wel bij hetzelfde bedrijf. Ik kende jou goed. Tijdens mijn diensten maakten we regelmatig een praatje op het perron, of ging je een kopje koffie halen bij de kiosk wanneer ik daar ook was. Iedereen die bij NS werkt kende je. Of dat nou op het station in een winkel is of in de trein. Jouw avontuur is hier ten einde gekomen, verschrikkelijk. Samen met alle collega’s binnen NS, ProRail en alle andere openbaar vervoer bedrijven huilen we. Iemand in onze familie is overleden. Wat een nachtmerrie.

Maar hoe moeilijk het voor ons binnen NS ook is, het is nog moeilijker voor de directe nabestaanden. Je gezin, je familie en je vrienden. De mensen tegen wie je “Tot vanavond!” zei horen het verschrikkelijke nieuws van iemand van NS. Dat moet moeilijk zijn. Heel erg moeilijk. Ik heb er geen woorden voor. Iedereen is jou kwijt en we rouwen enorm. Op deze gitzwarte vrijdag na hemelvaart. Bedankt voor alle mooie jaren die jouw leven heeft mogen geven. Zonder jou hadden vele treinen misschien niet kunnen rijden en hadden vele mensen niet op hun bestemming kunnen komen. Je bent onze held, de spoorheld. Wij steken een kaarsje voor je aan.

Rust zacht Meester.